دلیل کاروان اشکم آه سرد رامانم

اثر پرداز داغم حرف صاحب درد رامانم

رفیق وحشت من غیر داغ دل نمی باشد

دربن غربتسرا خورشید تنهاگرد رامانم

بهار آبروبم صد خزان خجلت به بر دارد

شکفتن در مزاجم نیست رنگ زرد رامانم

به حکم عجز شک نتوان زدود از انتخاب من

دربن دفتر شکست گوشهای فرد رامانم

به هر مژگان زدن جوشیده ام با عالم دیگر

پریشان روزگارم اشک غم پرورد رامانم

شکست رنگم وبر دوش آهی می کشم محمل

درین دشت از ضعیفی کاه باد آورد رامانم

تمیز خلق از تشویش کوری برنمی آید

همه گر سرمه جوشم در نظرهاگرد رامانم

نه داغم مایل گرمی نه نقشم قابل معنی

بساط آرای وهمم کعبتین نرد را مانم

به خود آتش زنم تا گرم سازم پهلوی داغی

ز بس افسرده طبعیها تنور سرد رامانم

خجالت صرف گفتارم ندامت وقف کردارم

سراپا انفعالم دعوی نامرد رامانم

نه اشکی زیب مژگانم نه آهی بال افغانم

تپیدن هم نمی دانم دل بی درد رامانم

به مجبوری گرفتارم مپرس از وضع مختارم

همه گر آمدی دارم همان آورد رامانم

فلک عمریست دور از دوستان می داردم بیدل

به روی صفحهٔ آفاق بیت فرد رامانم